Daar sta ik dan. Overal om mij heen is zand. Niet alleen onder mijn voeten, maar ook in mijn haren en aan mijn huid. Ik probeer het af te kloppen, maar het lijkt vastgekleefd. Ik kom er niet meer vanaf.
In de verte zie ik de zee. Mijn camera legt het vast.
Golven bonken op het strand, ze voeren mee en laten weer los. Vandaag krimpt het strand, morgen groeit het weer. De zee en het zand horen bij elkaar.
Mijn nieuwe pad
De wind waait door mijn haren, mijn hoofd is even leeg. Ik trek mijn schoenen uit en prop mijn sokken erin. Als een kind ren ik naar het water.
Mijn adem stokt als het water mijn voeten raakt. Zo koud!
Het tintelende gevoel stijgt omhoog en ik spring over de golven.
Dit mag en kan ik doen. Zo vaak als ik wil. Ik ben vrij. Dit is mijn nieuwe pad, vol met creativiteit en inspiratie.
Misschien ben ik hier morgen wel weer, of volgende week. Met of zonder camera.
Of spring ik in een berg met herfstblaadjes.
Ik moet niets en mag alles…
Geef een reactie