Schrijven op Mallorca, een reisverslag.

Naar een plek ver van huis, even alleen tijd voor mezelf en mijn boek. En dan ook nog samen met een andere auteur. Natuurlijk gaan we niet alleen maar schrijven, maar de focus is duidelijk: schrijven… En dat in een huis, midden in de natuur, met kippen en katten die ons gezelschap houden. Natuurlijk is het ook een avontuur.

Daar gaan mijn klant Ingrid Smit en ik dan. Het huis ligt 15 minuten van het dorp, en als wandelaars gaan we daar natuurlijk lopend heen. Ook in ons gebrek aan oriëntatiegevoel hebben we elkaar gevonden, dus onderweg nemen we alles in ons op en herhalen hardop alle kenmerkende punten.
Het dorpje Lloret de Vistalegre heeft 3 cafés waar je van eenvoudige maaltijden kunt genieten. We kiezen voor Es pou nou. Op het terras genieten we in de avondzon van een wit biertje, en praten over onze boeken. Hoewel dat soms lastig is met al dat lawaai op de achtergrond. De locals maken plezier, en dat mogen we weten. Ze lachen, schreeuwen, en er kletteren glazen op de grond. Hier geen Nederlandse tijden, dus om 20:30 gaan we naar binnen om te eten en we bestellen een Mallorcaanse lekkernij: pa amb oli. De grote inktvis op mijn bord zorgt ervoor dat ik echt op vakantie ben, weer eens iets anders dan een plakje kaas. De aioli met stokbrood en olijven kost ons 1 euro, daardoor smaakt het alleen nog maar lekkerder.

Het geroezemoes verplaatst zich nu naar binnen en ook de tv’s staan aan. En hoewel we natuurlijk niets van het Spaans begrijpen, snappen we wel dat er van alles aan de hand is in deze Spaanse film.

Na het eten nemen we afscheid, en roepen nog een keer “Gracias!”. Vastberaden lopen we naar de zijstraat met aan beide kanten een huis met groene luiken, want dat is op weg naar huis. Alleen, bijna alle huizen hebben groene luiken hier. Al in de straat gaan we twijfelen: was het niet een afslag verder? We weten dat het achter de watermolen is, links, rechts en dan weer links. Honden blaffen in de zwarte nacht. Vol bewondering kijken we naar de sterrenhemel, maar die leidt ons ook niet de weg. Natuurlijk lopen we verder, een beetje stoer, want wij staan ons mannetje wel. De nacht is gitzwart en dat helpt ons niet verder. Resoluut draaien we ons om. Dit gaat het niet worden. De eerste avond lijkt een taxi ons een beter idee.

Casa Son Daviu

Casa Son Daviu

Weer in het café tonen wij het adres. Er ontstaat een verhitte discussie tussen de locals over waar wij nu zouden moeten zijn. ‘Casa Son Daviu’, dat kent de serveerster wel. De taxi’s komen uit Inca, dus ze regelt maar voor ons een lift via een van de locals. De rode auto is eerder grijs van al het stof en ik schuif wat rommel van de achterbank. Onderweg blijkt dat we de route prima weten, maar het licht van de koplampen maakt het ook een stuk eenvoudiger. We joelen als we het juiste blauwe hek zien.

We zwaaien nog even en gaan giechelend naar binnen. We hebben weer genoeg inspiratie voor onze boeken. We praten nog even aan de grote keukentafel en gooien onze koffers leeg. De katten genieten van hun avondmaal. En dan is het tijd voor de eerste nacht in dat voor ons vreemde, donkere huis…