Schrijven is helen Jolanda PikkaartAls je een boek schrijft, heb je natuurlijk een concreet doel met je teksten. Je wil dat jouw boek in de (online) winkel verschijnt en dat anderen het lezen. Als het goed is zorg je dat de ideale lezer erkenning en herkenning voelt en geef je echt waarde. Maar eerst zul je het nog moeten schrijven.

Veel van mijn klanten verwerken hun eigen kennis en ervaring in hun boek of schrijven een levensverhaal. En dat verhaal is niet altijd leuk, soms zelfs erg zwaar. En daar kom je de andere kant van schrijven tegen. Het is niet alleen een vaardigheid; het raakt je emoties en je kern. Ik geef een voorbeeld.

Laat de emoties en de lezer toe

Petra schrijft een boek over haar adoptie en geloof me: die van haar was schokkend. Ze schrijft prachtig, in de ik-vorm. Als ik feedback geef, heb ik soms kippenvel. Het grijpt mij aan. Soms moet ik echt een traan wegvegen, als ik het verdriet van dat eenzame meisje in een vreemd land voel. En dan ineens wordt haar schrijftoon heel afstandelijk.

‘Ik word door de douanier op een stoel gezet en er wordt een foto voor mijn paspoort gemaakt.’

Op dat moment ben ik helemaal uit het verhaal, en ik leg het manuscript weg. Hetzelfde zullen haar lezers doen, als dit de definitieve versie van haar boek zou zijn. Ik voel het direct: dit deel heeft ze nog niet verwerkt. Vanaf een afstandje schrijven, dat maakt het makkelijker. De lijdende vorm gebruiken helpt dan ook. Alleen, op het moment dat het jou als schrijver niet meer raakt, raakt het straks de lezer ook niet. Gelukkig werkt schrijven helend. Als auteur moet je weer door het (pijnlijke) moment heen. Petra lukt het ook; haar volgende versie van het manuscript is geschreven in de actieve vorm en in haar prachtige, unieke schrijfstijl.

Het verleden dat nog niet weg kan worden geschreven

Hoe werkt dat nu met de ik- en de zij-vorm? Vanuit welk perspectief schrijf je? Als je als auteur vanuit de ik-vorm schrijft, zit de lezer echt in je hoofd. Al die moeilijke momenten, jouw zwakheden… de lezer is bij je. Wegvluchten kan bijna niet meer. Je verhaal raakt. Vaak versterkt dit je boodschap en maakt het je boek krachtiger. Maar je moet wel durven. Want zelf kun je dan ook niet meer ontsnappen en moet je terug naar dat moment dat je ontwaakte uit je coma, werd gepest of ontslagen of door je ouders uit huis werd gezet. En dat is lastig. Als schrijfcoach weet ik dat tranen tijdens een coachgesprek erbij horen. Niet vanwege mijn feedback, maar vanwege dat verleden dat nog niet weg kan worden geschreven. Dus toch maar weer die lijdende vorm of schrijven over Miriam die werd gepest. In plaats van dat ik dat was. Gebruik je emoties, voel het maar opnieuw en laat het de lezer voelen.

Schrijven helpt

Door te schrijven, krijg je meer overzicht. Je structureert je kennis en ervaring. Soms kijk je van een afstandje naar je eigen leven, dan zit je er weer middenin.

Waarschijnlijk schrijf je echt voor anderen, maar dan nog. Op het moment dat je over je eigen ervaringen schrijft omdat je anderen wilt helpen, raakt het jou ook. En als je het na de feedback van een schrijfcoach opnieuw schrijft, is het al een beetje anders. En na 3 keer herschrijven weet je het, voel je het: schrijven is helen. Voor jou én voor je lezers.

Kun je hulp gebruiken bij het delen van jouw waardevolle verhaal? Neem dan contact op.

Op welke manier herken jij dat schrijven helend is? Ik lees het graag onder deze blog.