Ze vlucht in boeken. Ze kan dan iedereen zijn en alles doen en overal heen. Voor haar verjaardag vraagt ze een schrijfboekje. In haar dromen is alles anders. Ze is schrijfster en neemt de lezers mee naar verre landen, avonturen op zee of een sprookjeswereld. Het is er fijn. Maar morgen moet ze weer naar school.
Pesters
Als het echt niet meer gaat, kiezen haar ouders voor haar een andere school. Helpen doet het niet. Pesters hebben er een neus voor, het anders zijn en de onzekerheid.
Gelukkig is het tijd voor een volgende stap. De havo lonkt naar haar, daar krijgt ze vast meer les in schrijven. Ze vertelt de docente Nederlands van haar dromen. ‘Leer eerst maar een vak voor je boeken gaat schrijven’ krijgt ze als reactie.
Steeds weer een nieuw schrijfboekje
Nog steeds schuifelt ze door de gangen, ook haar vriendinnen behoren tot de underdogs. Haar verhalen deelt ze thuis in steeds weer een nieuw schrijfboekje. Niet voor anderen, want wat zouden ze er dan wel niet van vinden?
Verhalen over de natuur en inspiratie
Als de pesters bij het fietsenrek haar vriendin te grazen nemen, is het genoeg. Er gaat een knop om en ze grijpt in. Pas 15 jaar en ze ondergaat een metamorfose. Haar bril verdwijnt en in een oversized heren colbert met haar zwarte haren overeind, besluit ze om nooit meer onzichtbaar te zijn en haar verhalen met de wereld te delen. Soms draagt ze ook een hoed, om zich nog meer te onderscheiden. Nu is ze echt anders, maar wel haar zelf. Lekker kleurrijk.
Ik laat haar vrij met mijn verhalen
Het meisje is een herinnering van lang geleden. Ik laat haar vrij met mijn verhalen. De rebelse puber verdween nooit helemaal. Ze komt weer boven als anderen mij vertellen hoe ik moet zijn, als ik zie dat mensen pesten.
Durf jij?
Durf jij de verhalen in jezelf los te laten? Ik help je daar graag bij tijdens een gratis boeksessie. Zodat jouw verhaal weer anderen kan helen.
Ten eerste vergt het moed om te schrijven over wat het kind heel lang geleden diep heeft weggestopt en intussen een veelzijdig leven leidde, regelmatig overmoedig. Als ze dan nu de echte moed gevat heeft komt ze heel veel pijn tegen, soms boosheid meestal tranen. Dat kan ze nu aan en ze wil erover schrijven maar ach, hebben anderen daar wat aan. Nou, neu. En dan moet ze alle deels verzonnen weerstand overboord zetten en schrijven, gewoon omdat ze dat prettig vindt en omdat het haar goed doet, eigenlijk vooral het kleine kind dat weer huppelt en geregeld op schoot komt zitten om wat ze schrijft, te lezen. Dat heet schrijfwerk.
Ik snap je helemaal. Blijf schrijven.
Jolanda