Mijn hoofd is druk, erg druk. Ik word er ‘s nachts vaak wakker van. En dan ga ik even naar beneden. Daar is het stil. Ik drink een kopje thee en lees iets makkelijks of ga schrijven. Daarna ga ik weer slapen.
Een schrijfboekje en een espresso
Als ik ’s morgens wakker word, is het nog heel vroeg. In mijn huis is het nog stil en buiten hoor ik alleen de vogels. Ik start mijn dag met een schrijfboekje en een dubbele espresso en ik ga schrijven.
Als mijn kinderen naar school zijn, ga ik vaak naar buiten. Ik wandel en geniet van de stilte in de natuur. Als ik ergens op een bankje ga zitten schrijven, komen de vogels dichterbij. Er zijn geen taken, manuscripten of telefoontjes van klanten, alleen mijn schrijfboekje, een pen en een dubbele espresso als ik langs een restaurantje loop. En ik schrijf…
Daarna begint de dag met alle afspraken, feedback geven op manuscripten en mensen bellen. Dan raakt mijn boek op de achtergrond.
Waarschijnlijk is dat voor jou niet anders. Je hebt mooie plannen, maar vaak komt er dan weer iets anders tussen.
Jouw boek is belangrijk
Daarom kies ik een paar keer per jaar écht voor mijn boek en ga dan
op schrijfretraite. Want mijn boek is belangrijk, net als jouw boek.
Heb jij behoefte aan stilte, rust en ruimte voor je boek en veel schrijftijd?
Kom dan vijf hele dagen schrijven in de natuur tijdens de schrijfretraite.
Jouw boek is het toch waard?
P.s. de eerstvolgende start op 23 juni en er is nog plek…
“Je schrijft een boek? Ach tegenwoordig wil iedereen een boek schrijven…”
Ik herken je gevoel, het twijfelen en uitstellen. Want zolang je je boek nog niet in de wereld hebt gezet, ben je veilig. Veilig voor kritiek. Maar als je anderen wilt bereiken met jouw boek, kun je niet in deze fase blijven zitten. Wat nu?
Ik loop over een grindpad, de steentjes knarsen onder mijn boots. Naast de tulpenboom blijf ik staan en luister naar de vogels. Dit is hun paradijs.
Een whatsappje, veel te laat op de avond, van een van mijn nieuwsbrieflezers (abonnees). Ze vraagt of ik ‘even’ naar haar manuscript wil kijken. En een ander verzoek van een ondernemer, die na een gratis boeksessie vraagt of ik ook even feedback wil geven op de structuur van zijn boek. Ik blijf het lastig vinden hoor: grenzen stellen. Maar ik werk er continu aan. Dus vraag ik of mijn klanten eerst een e-mail willen sturen, maak ik een offerte voor manuscriptbeoordeling en stel ik die potentiële klant voor dat hij mij inhuurt voor zijn boekplan.
Ik sluit mijn ogen en daar sta je dan. Op het podium in het licht of in een boekwinkel met je boek in je handen.
Ik vind het lastig, want ik mis mijn moeder. Als klein kind fröbelde ik cadeautjes voor haar. Als tiener en jongvolwassene ergerde ik mij aan de te dure cadeaus in ons gezin en probeerde ik me er aan te onttrekken.
Ik ben dol op kleur en daarom heb ik ook een kleurrijke schrijftuin. En dat gaat niet vanzelf. Dus vraag ik vooraf advies. Ik maak een planning, welke planten en bollen ik wanneer moet planten. En ik heb een soort kleurvakken. Want ja, ook een tuin inrichten daar kun je een strategie inzetten.
Monica volgt mij al jaren. Ze staat op mijn mailinglijst en leest trouw al mijn blogs. Zo’n vijf jaar geleden sprak ik haar tijdens 
