Houd je niet van persoonlijke blogs? Lees dan niet verder! Want dit gaat over mij en misschien ook wel over jou. Ik denk soms: Ik ben niet goed genoeg. Heb jij dat ook? Hoe kun je dan bedenken dat je een boek kunt schrijven? Doe maar gewoon, dat is al gek genoeg. Maar eerst, hoe zit dat met mij?
Ik ben gepest
Laat ik bij de basis beginnen. Ik ben gepest! En niet zo’n beetje ook. Ik was een vriendelijk en bedeesd meisje van leuke ouders die best iets meer zelfvertrouwen konden gebruiken. Ik had een rare achternaam en een bril en kon goed leren. Allemaal geen redenen om te pesten natuurlijk, maar het gebeurde wel. Op verschillende scholen. Ik vond mijn basisschooltijd afschuwelijk en ook de eerste twee jaren van de middelbare school. Toen was ik het zat. Ze pestten ook mijn vriendin. Ik greep in en liet zien wie ik was. Ze kozen andere slachtoffers. En tussen de Coolcat-jasjes liep ik met zwart geverfde haren, recht overeind. Ik droeg lenzen, tweedehands geruite colberts en soms een herenhoed. Nu was ik echt anders. En dat bleef ik.
Dankbaar
Die periode heeft mij gemaakt tot wie ik ben. Ik laat me de kaas of vegetarische worst niet meer van het brood eten. Ik weet wat ik wil en daar kom ik ook. Die periode heeft mij sterker gemaakt. En ik heb nooit anderen gepest; dat ga ik ook niet doen. Nu ga ik mijn eigen pad, maar de mensen die vertellen dat ik niet goed genoeg ben, verdwijnen niet.
Ik kreeg bijvoorbeeld veel positieve reacties op mijn boek, en 1 negatieve… Hup! Daar was het weer.
Familie en vrienden die weer iets over mijn haarkleur zeggen. Het doet mij niets. Maar ik kan het niet begrijpen. Iemand die langs mijn tuin loopt – die net kleurrijk is ingericht – en vertelt wat ik verkeerd heb gedaan. Ik snap het niet.
Soms voel ik het dan weer. Die pijn.
Kun jij wel een boek schrijven?
Weet jij echt zoveel dat je een boek kunt schrijven?
Denk je dat jij dé expert bent?
Zit er eigenlijk wel iemand op jouw boek te wachten?
Zeggen anderen dat tegen jou? Of jij stiekem tegen jezelf? Stop daar mee! Jij bent goed genoeg voor jouw ideale lezer! Wat jij allemaal weet is nieuw voor hem of haar. Geloof in jezelf, ik geloof in jou. Laat die anderen maar kletsen. Meestal is het jaloezie. En nee, ze bedoelen het niet aardig, want wat is er aardig aan om iemand te vertellen wat ze fout doet? En laat ze eerst dan zelf dat boek maar schrijven.
Feedback
Maar jij geeft toch ook feedback?
Ja, natuurlijk. Maar dat is niet ongevraagd. Dat doe ik meestal live/persoonlijk en ik vertel eerst wat er goed is. Want het is de bedoeling dat jouw boek beter wordt, niet dat je gaat stoppen met schrijven.
Ik ben goed genoeg en jij ook!
Ik ben een goede schrijfcoach voor ondernemers en ik help je bij het schrijven van je boek, de boekpromotie en het koppelen aan je bedrijf. En ik ben heel goed in mindset trajecten. Ik motiveer je en zorg dat je je deadline haalt. En ik ben lekker kleurrijk en eigenwijs.
En jij? Jij bent ook goed genoeg. Dus vertel onder dit blog waarom jij je boek gaat schrijven en waarover. En vooral waarom dat een succes gaat worden.
Bedankt voor deze blog!
Het raakt aan mijn pijn. De pijn die dit herkent.
De zin “geloof in jezelf, want ik geloof in jou” schreef je voor mij op een kaart die ik via de post ontving. Dit was in een periode dat ik absoluut niet in mezelf geloofde en zéker niet in mijn boek. Die zin op dat kaartje gaf me de moed en het vertrouwen terug.
Nu geloof ik weer meer in mezelf en mijn boek komt er zeker. Vooral dankzij jouw steun, feedback en onaflatend vertouwen.
En verander alsjeblieft nooit!!
Ik vind je een geweldig mens en een prachtige kleurrijke schrijfcoach.
Op de lagere school ben ik een kleine periode gepest door een 5e klasser terwijl ik in de 4e zat. Met een paar klappen was dit snel geregeld van mijn kant uit. En toen werd ik mij zo bewust dat dit niet de oplossing was.
Jaren later…ongeveer 30 jaar later, kreeg ik een advies op een training. Mijn “fuck you” gehalte mocht omhoog. Dat heb ik eens goed op mij in laten werken en ik heb het vertaald naar meer respect voor mijzelf hebben. Ik ben ok zoals ik ben en als een ander daar moeite mee heeft dan is dat zijn/haar ding. Dáár laten. En dat helpt.
Het benoemen van wat ik ervaar is 9 van de 10 keer al voldoende om het gedrag van mij en de ander beter te laten verlopen.
Dag Eric,
Bedankt voor je openhartigheid. Ik vond het spannend om dit te delen. Bij mij stopte het niet omdat ik terugsloeg, maar omdat ik liet wie ik was en weerwoord gaf. En inderdaad het gaat om respect voor jezelf en de ander.
Hoi Jolanda,
Bedankt voor je openheid en super geschreven blog.
Ook ik ben zoals je weet gepest en heb het daar erg moeilijk mee gehad en soms nog steeds. Ik vind je een kanjer en ben erg blij dat ik je heb leren kennen. Ik heb de laatste jaren gelukkig ook meer respect en zelfvertrouwen gekregen, al is het voor mijn gevoel bij mij niet door het gepest te zijn. Heb jij door het pesten ook een bepaalde zin, of reactie waar je sindsdien erg veel moeite mee hebt? Ik wel en dat is de zin “Die zien we nooit meer terug.” Als ik dat hoor krijg ik een dikke keel en moet ik moeite doen om niet vol te schieten. Nogmaals Jolanda, je bent een kanjer. Blijf alsjeblieft wie je bent; een inspirerende vrouw met haar hart op de juiste plaats.
Dag lieve Miriam,
Jij ook bedankt voor je mooie reactie. Ik ben altijd gevoelig gebleven voor onrechtvaardigheid of het nu naar mezelf is of naar anderen.
Hoi Jolanda,
Fijn dat je iets van jezelf hebt durven vrijgeven. Zal veel gevoelige snaren raken inclusief de mijne. De les die ik haal uit jouw verhaal is, dat je lef hebt om te ‘zijn’ ook al ben je anders. Geen kudde dier. In dat proces zit ik nu. Ik ben anders, ben een hsp. Beleef dingen intenser dan anderen. Niet altijd in waarde ingeschat. Maar ik ga door, zeker na jouw verhaal. Lieve Jolanda bedankt voor je verhaal. En verander maar niet!
Sheila,
het mooie is, er is helemaal geen ander zijn. Er is alleen jezelf zijn. Volg jouw pad!
Mooie blog, zo herkenbaar wat je schrijft. Alles, het niet goed genoeg voelen en de angst om te worden afgewezen. Maar weet je wat mij helpt? Een hoger doel, een missie. Mijn boek is een persoonlijk verhaal over mijn ziekteproces, mijn liefde voor mijn hond Tessa en het leven an sich. Toen Tessa oveleed begon ik om een eerbetoon aan haar te schrijven. Inmiddels werk ik aan een roman, en word ik begeleid door een schrijfcoach. Dus ik ploeter ijverig door, al ben ik af en toe wanhopig als ik er niet uit kom, maar dat boek komt er! Ik ben pas begonnen met bloggen hierover.
A Touch Of Spirit – Blog van Eveline van Os-Sachs
https://touchofspirit.blog/
Eveline,
Klinkt goed en succes met schrijven!
Ik vind je mooi zoals je bent en schrijft…. En die pijn… ai
Dank je Grietje. Knuffel!
Ik heb mezelf altijd anders gevoelt dan anderen. Ik ben jarenlang gepest vanwege mijn gewicht. Ook de vragen als hoever ben je terwijl je niet zwanger bent. Dat doet pijn. Op MBO ging ook mis. Ik liep door de gang en dan hoor je klasgenoot voor je zeggen dat ze jou geen kerstkaart gaan geven. Waarom? Ik heb geen idee. Maar na jarenlang te proberen door iedereen aardig gevonden te worden en te doen wat de maatschappij van je verwacht was ik er klaar mee. Ik ben nou eenmaal wie ik ben. Take it or leave it. Ik doe nu wat ik wil. Dus schrijf ik nu een boek over mijn spierziekte myotone dystrofie. Je bent niet alleen.
Patricia,
De eerste stap is jezelf aardig vinden :-) En dat boek, dat komt goed…
Hallo Jolanda,
Je kwetsbaarheid raakt mij en ik lees er ook de kracht in. Ze gaan zo vaak samen, je hoeft het alleen maar te ontdekken. Petje (hoedje) af voor jou
Zelf heb ik veel meegemaakt en dat heeft mij ook sterker en wijzer gemaakt. Nu kan en mag ik anderen helpen, samen met de natuur. Die haar eigen taal heeft, en daar schrijf ik over “de geheime taal van de natuur”. De natuur heelt, leert en inspireert. Liefs Ernya
Ernya, mooi dat we dit gevoel delen.
Mooi geschreven Jolanda, chapeau! Toen ik er 6 jaar geleden alleen voor kwam te staan moest ik vele hobbels nemen. Voor mezelf opkomen, best moeilijk. En iedereen om me heen vertelde mij wat ik allemaal fout deed. De twijfel sloeg vaak toe. Toen ik over die periode een boek schreef vond ik het weer moeilijk om het te publiceren. Wat zouden de mensen er van zeggen. Ook was ik bang dat ze zouden zeggen dat ik Theo’s dood uitbuitte. Nadat de eerste reacties van de lezers binnen kwamen wist ik dat ik er goed aan had gedaan. Maar soms slaat de twijfel toch weer toe. Vorige week liet ik daarom mijn ‘kort verhaal’, geschreven tijdens de webinar, door de commitmentgroep lezen. Zij gaven mij het gevoel dat het zo goed was, dat ik vooral bij mezelf moet blijven. Ook jij geeft me elke keer een steuntje in de rug. Wij hebben tenslotte allemaal op zijn tijd een schouderklopje nodig… Theo zou zeggen; “Laat ze maar eens een poepie ruiken!”.
Gaan we doen Anneliese!
Ernya, mooi dat we dit gevoel delen.
Hoi Jolanda
‘Niet goed genoeg zijn’ is collectieve angst met stip op de 1e plaats. Moedig dat je dit deelt. Herkenbaar voor mij en voor vele anderen.
Ja, zo’n pestperiode vormt je en kan je heel krachtig maken. Dat is bij mij ook gebeurt. En ondanks het feit dat ik nu veel beter in mijn vel zit en echt wel weet wie ik ben, is er toch nog een ‘restje’ aanwezig van dat oude gevoel.
In bepaalde situaties wordt dat getriggerd, niet meer zo heftig maar het is er wel. Wellicht gaat het nooit meer weg en dat is ook oké. Ik ben blij met mijn leven en wie ik ben.
Het is mijn missie en passie om de ander op weg te helpen zijn/haar kracht en geluk te vinden.
Dank je voor het delen van jouw gedachten.
Veel succes met jouw werk.
Liefs
Claire
Claire,
Fijn dat dit deelt. Dank.
Tja waarom ik nou eigenlijk een boek moet schrijven…ik zou zeggen help me af en toe met een schop onder mijn kont…Een goed verhaal heb ik. En ik weet zeker dat het iets is waar mensen op zitten te wachten. Een ongezouten ervaringsdeskundige op gebied van familie bedrijven en burnouts, de bizarre “zorg” de absolute bodem en de weg omhoog… Maar dan met mijn soms grappige soms cynische sausje eroverheen….
Dat klinkt goed Dennis. Hoever ben je met je boek en waar kun je hulp bij gebruiken?
Jolanda Pikkaart – dé kleurrijke schrijfcoach
prachtige blog, ik ook gepest, jarenlang, kan ik ook nog wel eens een boek over schrijven; voor alle pesters van toen: Ho ‘o ponopono! (Het spijt me dat ik het zo lang bij me heb gedragen, vergeef me alsjeblieft, ik hou van alle mensen, dankjewel)
Nanzz,
Mooi dat je dit hier deelt.
Ook ik werd als kind gepest. Op school en door mijn vader. Later werd ik mishandeld. Ik ben al drie jaar aan het schrijven en vaak gestopt. Niet omdat ik het zelfvertrouwen mis, maar omdat het te zwaar is en ik tussenin moet uitrusten en helen. Mijn achterflap is klaar en werd reeds online gezet. Daarop heb ik reeds een aantal geïnteresseerden die het boek zo gauw het af is willen kopen. Of mijn debuut een succes zal worden weet ik niet. Maar het komt er wel. Alleen al omdat er vraag naar is.
Blijf in jezelf en je boek geloven. jij gaat daar veel lezers mee helpen. <3