Het is een gewone dag. Je bent op je werk, op vakantie of wandelt in het bos en ineens overvalt het je, je boekidee. Kriebels in je buik, je bent verliefd. Waar komt dit ineens vandaan? Je krijgt het niet meer uit je hoofd. ‘s Morgens als je wakker wordt is het er weer en gedurende de dag groeit het. Je leeft op een roze wolk. Dit wordt een geweldig boek!
Tijd voor de grote schoonmaak?
Eigenlijk ben ik weinig ziek, maar begin maart was ik ineens drie weken thuis. De eerste week lag ik vooral in bed, de tweede week begon ik weer om me heen te kijken. Nu ik weer zoveel thuis was, begonnen al die spullen in de open keuken mij te irriteren. Dus op de momenten dat ik mij beter voelde, trok ik een la leeg.
Een goede voorbereiding is het halve werk
In januari gingen wij al nadenken over de zomervakantie. Voor ons doen is dat erg snel, maar er is dan meer keus en de prijzen zijn lager. Dus nu ben ik me al aan het inlezen over Zuid-Spanje en de omgeving. Wat gaan we daar doen en welke bijzonderheden gaan we bezichtigen? Als het hier guur is of regent, heb ik dan toch al een beetje zon in mijn hoofd.
De wind door je boek
Ik loop op het strand van Scheveningen. Zonder hoedje, want anders ligt hij zo in zee. Ik tuur naar de verte, naar de overkant die zich van ons distantieert. Mijn oorbel zwaait heen en weer en mijn kapsel verandert in een woest gebeuren.
Zwaan kleef aan, of schrijf je een authentiek boek?
Daar loop ik dan langs de kust van het eiland, om mijn hoofd leeg te maken en om schrijfinspiratie op te doen. Ik kijk uit over de Egeïsche zee en ineens springen de toeristen op van hun ligstoel. In een rijtje staan ze opgesteld langs de zee.
Waar is hier de nooduitgang?
Ik geef het toe, ik ben niet dol op vliegen. Het is te hoog en ik heb geen controle over de situatie. Maar als je Griekse eilanden wilt bezoeken, dan is het wel de beste optie. Skiathos is klein. We hebben het niet over een vliegveld, maar over een landingstrip.
We vliegen over het water. De wielen klappen uit, de motoren brullen. Ik heb vaker gevlogen, maar als de wielen de grond raken, remt de piloot ongekend hard.
Het geheim van de zee
De zee glinstert. Kleine schitteringen dwarrelen door het water. Ik probeer ze te vangen. In mijn handen schitteren ze door. Het water is helder en zout. Ik kijk naar mijn voeten op het Griekse strand.
Heb jij een plan of een ‘van plan’ voor je boek?
Elke vrijdagmiddag bekijk ik de komende week. Wanneer eten we als gezin met elkaar? Welke (Skype) afspraken heb ik? Wanneer geef ik workshops en wanneer schrijf ik aan mijn eigen boek? Ik reserveer hier blokken voor in mijn agenda. Ook om 1 á 2 keer per dag de natuur in te gaan. En natuurlijk reserveer ik ook mijn voorbereidingstijd.
Je boek niet publiceren is het veiligst
Ik herken je gevoel, het twijfelen en uitstellen. Want zolang je je boek nog niet in de wereld hebt gezet, ben je veilig. Veilig voor kritiek. Maar als je anderen wilt bereiken met jouw boek, kun je niet in deze fase blijven zitten. Wat nu?
Een boek schrijven gaat over grenzen stellen
Een whatsappje, veel te laat op de avond, van een van mijn nieuwsbrieflezers (abonnees). Ze vraagt of ik ‘even’ naar haar manuscript wil kijken. En een ander verzoek van een ondernemer, die na een gratis boeksessie vraagt of ik ook even feedback wil geven op de structuur van zijn boek. Ik blijf het lastig vinden hoor: grenzen stellen. Maar ik werk er continu aan. Dus vraag ik of mijn klanten eerst een e-mail willen sturen, maak ik een offerte voor manuscriptbeoordeling en stel ik die potentiële klant voor dat hij mij inhuurt voor zijn boekplan.
